Tags
Related Posts
Share This
Meer dan een halve eeuw…
Onze berk
Gisteren was het open dag in het huis van mijn ouders. Ze hebben in dat huis samen veertig jaar en mijn moeder zelfs vijftig jaar gewoond. Ik ben er geboren en lief en leed is er gedeeld. Het was zomaar een idee om vrienden, familie en kennissen afscheid te laten nemen van het huis, de spulletjes en de plek. Mensen mochten ook een aandenken meenemen. We wisten dan ook niet wat we moesten verwachten.
Maar wat was het een geslaagde dag!
Heel veel mensen wilden graag nog een keer bij Mientje (en Cor) zijn. Nog een keer die geur opsnuiven, nog een keer in die vertrouwde omgeving zijn. We hebben ook veel mensen blij gemaakt met spullen. De een met spulletjes voor een kind dat op kamers ging, de ander met plantjes voor in de tuin. Weer een ander met Mientje’s sporttas of met een hangertje of schilderijtje. Geweldig om te zien, geweldig om mogelijk te maken.
Maar ik zag ook verdriet. Vrienden en familie die al meer dan een halve eeuw bij mijn ouders kwamen en dat nu nooit meer zullen doen. Ik vergeet het beeld nooit meer van een vriend van mijn ouders die huilend afscheid nam. Beeldjes die mijn vader ooit zelf had gemaakt stevig in zijn handen. Alsof hij nog even wilde vasthouden aan wat eens was.
Er is een tijdperk voorbij. Wij bouwen nu aan dezelfde vriendschappen. Ergens hoop je dat je ooit ook zo gemist wordt. Dan heb je het goed gedaan. Ik proost vanavond op vriendschap!
Wow, wat een ontzettend mooi bericht. Erg leuk om te lezen.
Proost!
Wat een mooi afscheid…
Goh ja.. Wat mooi inderdaad!
Heel mooi gebaar, Marc.
Wat mooi heb het gelezen je Moeder was een fijne vrouw heb haar niet gekent maar dat kun je uit alles uitmaken sterkte en groeten uit Canada
Wat lief dat jullie zo meeleven! Highly appriciated!
Mooi stukje
Mooi geschreven, zo puur, je pap en mam hebben trots meegekeken vandaag denk ik! #respect
Een waardig en mooi gebaar aan iedereen die Cor en Mien in hun hart hebben en zullen houden. Voor die mensen is het ook moeilijk allemaal, wat blijft zijn de herinneringen en de wetenschap dat ze elkaar ooit weer zullen zien, daarboven. Ook voor jullie als kinderen is het confronterend nu. Natuurlijk waren je ouders de basis in jullie leven, het huis waarin alle lief en leed gedeeld werd speelt echter ook een grote rol. Uit ervaring weet ik hoe het is om in een ouderlijk huis te dolen, waar “de ziel” uit is. En ondanks dat degenen die dat nest gemaakt en warmgehouden hebben er niet meer zijn, toch lijkt het wel of zo’n huis nog steeds leeft. Alsof het onderdak en veiligheid wil bieden aan degenen die achterblijven. Je krijgt er het museum gevoel bij… De manier waarop de kopjes in de kast staan, de kleedjes op tafel die altijd op een bepaalde manier moesten liggen. De geur. De geluiden. Ook daar hoort een rouwproces bij. Want hoe hard je ook je best doet op eigen benen, hoe volwassen we ook allemaal zijn, hoe warm ons eigen gebouwde nestje ook is… het huis van papa en mama, da’s het kasteel.
Veel sterkte jongen. Voor jullie allemaal uiteraard. En ik hoop dat we nog veel mooie momenten samen mogen beleven in vriendschap en liefde, met de nodige humor en uitdagingen. Dikke kus.
Jan
Wij gaan nog vaak proosten! En ik proost ook met name op jou!
Mooi initiatief, goed idee. Ook n mooie gelegenheid om vrienden de kans te geven iets tastbaars mee te nemen. Ik proost terug. Op Vriendschappen. Daar draait tenslotte om in het leven. Salut!
Wat een geweldig idee. Een manier om afscheid te nemen met z’n allen. Om het rouwen samen ook praktisch in te vullen. En door het uitdelen van spullen leven je ouders óók voort in de levens van anderen. Kracht putten uit elkaar. Geweldig gewoon.
Ik wens je veel sterkte bij de overige praktische zaken!
het was een mooie dag Marc, mooi stukje. Kus voor jullie
De sjaal en pet liggen op de hoedenplank.
Kopje thee staat hier altijd klaar voor je.