Oma Mientje heeft haar taak volbracht
Mijn moeder is vorig jaar overleden. Na een heftig ziekbed liet ze haar laatste twee tranen op 1 maart 2011. Uiteindelijk had ze er vrede mee. Op één belangrijke zaak na.
Ze paste elke twee weken nog één dag op de kinderen. Ze was dol op kleine kinderen en genoot van Juultje en Pleun. Ik vergeet nooit het beeld van de donderdagmorgen. Mijn moeder in de deuropening. Gebukt, handen wagenwijd open, lachend van oor tot oor.
Vlak voor haar dood zei ze dat ze het enorm jammer vond dat ze Pleun niet naar ‘de lagere school had kunnen brengen.’ ‘Ik wil dat zo graag nog meemaken.’ Ze voelde dat als haar laatste taak.
Vandaag 13 augustus 2012 was het zover. Pleun ging zojuist voor het eerst naar school. In haar rugzakje ging Oma Mientje mee. En niet alleen in háár rugzak. Ook ik besef dat dit mijn moeders laatste kunstje is. Een uitgesteld afscheid.
Mam, Pleun is een fantastisch lief meisje. En dat is ook jouw verdienste. Bedankt lieve mam! Ze doet het goed.
X!
P.S. Dat geldt ook voor de schattige Juultje die met rode konen als vijfjarige groep 3 binnenliep.
Dit raakt me. Vanuit alle standpunten bekeken. Je moeder die wist dat haar einde nader-
de en haar kleindochtertjes nog zo graag wat langer gevolgd en verzorgd zou hebben. Het
verdriet van jou omdat je ook je moeder zo mist zeker met betrekking tot het delen in de
vreugde bij het opgroeien van je dochtertjes en je kinderen die het zonder oma Mientje
moeten doen. Maar als je je moeder/oma heel erg mist betekent dat het samen met haar
heel fijn was en je met liefde terug kunt denken.
Precies! En dat is fijn. Tnx.
Mooi Marc,en wat fijn dat oma Mientje zo geliefd was, dat een jaar na haar dood deze oma nog mee gaat in de rugtas van jouw dochtertjes eerste schooldag.
Yep. Zoals ik al zei: een soort uitgesteld afscheid.
wat blijven moeders toch ‘doorleven’. [ weer zo’n lief foto’tje.]
mijn moeder zou gisteren 101 jaar geworden zijn. ik blijf op 12 augustus naar de sterrenhemel kijken.. zij gooit al de vallende sterren.. zelfs m’n dochters zeggen nog vaak: ‘zou oma moeten zien’.
Lief is dat. En fijn ook dat ze zo blijven ‘doorleven.’
Mijn gemoed schiet vol. Prachtig. Ik proost bij deze op Cor en Mien, op mijn eigen pa en ma.. dat ze daarboven maar glimlachend mogen neerkijken op ons lieve kroost en stiekem lachen om de struggle die wij als ouders voeren om de kinderen hetzelfde te kunnen bieden als wat zij ons gegeven hebben.
Dikke kus
Haha! Daar proost ik op!
oefff traantjes in de ogen… (sinds ik zelf moeder ben ook veel sneller last van! 🙂 mooie woorden!
Tnx!
Prachtig Marc, en met zo’n mooi en lief meisje gaat het ook op school helemaal goedkomen, dankzij de veilige basis die ook oma haar heeft meegegeven. Ik herken je gevoel, helemaal compleet is het jammer genoeg niet meer, maar trots zijn ze!
Enne: wat een coole rugzak! Laat onze dame het maar niet zien, die twijfelde vanochtend ook al over haar dora-rugzak, na een opmerking van broer dat die rugzak nu te klein is voor een groep 2-er 😉
Tnx. En gelukkig zitten ze nog niet op Hyves! 😉
Mooi Marc! Ben er stil van. Fijne gedachte dat we de oma’s en opa’s (die vast ‘ergens’ meekijken) nooit hoeven en kunnen vergeten.
x
En zo is het! X!
Helemaal gelezen wat mooi kindren zijn zo lief
Tnx Annie. Leuk zo van je te horen!
Ben weer erg geraakt door je mooie blog. Moest even een traan (kraan) wegpinken. Ik ken je moeder niet maar de keren dat we over haar spraken was mooi. Vol warmte. Een prachtpersoon! Ze kijkt mee en ze was erbij. Ze is en blijft superbijzonder! Jouw moeder!
Tnx Janneke. Lieve woorden.
Ook ik zit weer een traantje weg te pinken. Oma Mientje was een bijzondere oma. Hoe fijn dat ze de eerste jaren van de kinderen mee mocht maken. En hoe verdrietig dat het niet wat langer mocht zijn. Maar we houden de herinnering levend en vertellen met plezier en trots hoe fijn oma, Juultje en Pleun het altijd hadden. En hoe wij daar ook van genoten.
Dikke knuffel van ons allemaal Mientje!
Jouw bericht raakt mij diep … Op 17 februari 2011 is mijn moeder overleden. Mijn moeder was de spil in ons gezien en samen met mijn vader was ze vanaf de geboorte van onze oudste altijd aanwezig als oma en (opvang)moeder. Mijn moeder mocht nog heel veel van haar felbegeerde kleinkinderen meemaken: tot en met de master van onze oudste dochter.
Toch was haar ‘missie’ ook niet volbracht. Ach, weet je, een moeder kun je nooit missen.
Jenny je hebt gelijk! Daarom zijn die mooie herinneringen zo kostbaar! Dank voor je fijne reactie.
heej marc,
Ik zie dit berichtje nu pas… Moet wel een paar traantjes wegpinken. En dat komt niet door de hormonen 😉