Het marathon gevoel
Ik ben een hardloper. Dat mag ik denk ik na zo’n 10 jaar lopen wel zeggen. Ik hou ervan om door de straten van Eindhoven te lopen, of om in het buitenland een stad al rennend te verkennen. En al ben ik echt geen talent , 1 à 2 keer per jaar probeer ik wel een halve marathon te lopen. Eind maart die van Berlijn en de tweede zondag van oktober die in mijn geliefde Eindhoven.
Dit jaar liep ik niet in Eindhoven omdat ik mocht werken voor de Stichting Marathon Eindhoven. Ik was mede naar aanleiding van een opmerking over vorig jaar dit jaar verantwoordelijk voor de opzet, uitbouw en invulling van de ‘socials’ van de Marathon. Zorgvuldig had ik de accounts het afgelopen halfjaar opgebouwd. Mensen aangemoedigd die vele trainingskilometers maakten, mensen opgepept en geprobeerd het gevoel van deze marathon over te brengen. Op de wedstrijddag zelf ontploften Twitter en Facebook bijna. Prachtig om mee te mogen maken.
Maar nog indrukwekkender was de positiviteit van de vele opmerkingen en tweets. Hardlopen is soms afzien, vaak over grenzen heengaan, jezelf tegenkomen maar altijd weer super gaaf als je de finish of een ander doel hebt gehaald. Hardlopen is ook soms jong beginnen. En de mooie beelden van (groot)ouders met (klein)kinderen die de MiniMarathon of City Run volbrachten staan nog op mijn netvlies. Net als de geweldige inzet van honderden vrijwilligers, de klanken van de tientallen bandjes en de warme aanmoedigingen van het vele publiek. Hardlopen is een gevoel dat je kunt delen en dat heb ik geweten. Na afloop stroomden de mooie verhalen en foto’s binnen. Op Twitter, Facebook, in de pers maar ook via diverse blogs.
Noem me sentimenteel maar bij menig verhaal moest ik slikken. Ik ben van plan komend jaar deze verhalen op te tekenen in een blog of misschien wel een boek. De verhalen achter de (halve) marathon zijn te mooi om niet gedeeld te worden. Nagenieten van deze mooie dag deed ik o.a. met deze blogs.
Hier vertelt Zélia zo’n beetje per kilometer wat een top-prestatie het is om laatste te worden. Verder een prachtige blog van mijn vriend Eddy Jansen waarin hij teruggaat naar zijn marathon-momenten in Eindhoven, twintig jaar geleden. Het verhaal van Ilonka die een prachtige haas(t)klus deed en genoot met een grote G. En de blog van het ‘Duo Rust en Ruimte’ dat ik via Twitter heb leren kennen. Samen uit samen thuis. Zij zijn van Eindhoven gaan houden en wij van hen!
En zonder dat ik liep heb ik toch een pr gehaald! Namelijk dat van beleving. Mooier wordt het niet! Of wel. Tot volgend jaar allemaal!
Mooie blog Marc, wij delen hetzelfde marathongevoel, beter gezegd hardloopgevoel. Maar dat wisten we na diverse trainingskilometers en gesprekken al! Blijf heel en loop in t voorjaar de halve marathon van je leven! Suc6 😉
In een wereldrecordtijd Eddy! Tnx! 😉
Mooi gezegd Marc, en heel herkenbaar! Ook ik maak de marathon van twee kanten mee. Enerzijds na een eenmalige deelname aan de halve, nu alweer de vierde keer met de kinderen en dit jaar voor het eerst met hele gezin de 5 kilometer. Anderzijds ben ik sinds drie jaar vanuit de krant betrokken bij het opzetten van de verslaggeving van het evenement en zowel in print als op de site proberen we die beleving centraal te zetten. Want wat is het een groots sportief evenement, waar zoveel mensen beweging centraal zetten en dat fijne gevoel samen beleven. Als gezin, vrienden, klasgenoten, sportmaatjes van voetbal of hockey of supporter. Die beleving heb je prachtig overgebracht!
En dat is dan weer extra fijn om van jou te horen, Fleur!
Hi Marc,
Mooie blog en herkenbaar gevoel. Ook voor mij als sporadisch hardloper en Eindhovense. Het kriebelt toch elk jaar weer….
En wat een leuke klus om het social gedeelte in te vullen. Benieuwd naa rje aanpak en resultaat. Toch eindelijk eens die lunch of koffie plannen?
Sanne van Schoonneveldt